Een 18 jarige jongere met astma, allergieën en chronische idiopathische urticaria geeft aan waarin haar kinderarts met een volwassenenarts verschilt:

“Mijn arts in het medisch centrum was een kinderarts, maar ook een volwassenenarts, maar hij dacht niet echt na over dat ik op een middelbare school zat, dat ik eigenlijk nog een beetje een kind zou zijn. Dus hij behandelde me eigenlijk als een volwassene. Dat vind ik ook een heel groot verschil: kinderartsen kijken heel erg naar hoe een kind kan functioneren en volwassenenartsen doen dat niet. Dus ook toen ik bij mijn longarts weg moest, vond ik dat heel erg naar, omdat hij wel echt keek naar dat ik nog op school zit en dat ik nog een dag moet volhouden en dat deed mijn allergoloog dus niet. Dat vond ik ook wel een enorm nadeel… Op de volwassenenafdeling, wat ik ervaar is dat ze jou zien met een probleem en dat probleem willen ze aanpakken, maar ze denken niet aan wat bijvoorbeeld de bijwerkingen kunnen zijn, die impact hebben op je leven. Het heeft op mij een enorme impact gehad dat ik heel erg gevoelig ben voor medicijnen. Dus als er een bijwerking is, grote kans dat ik die dan ook krijg, dus ik moet heel erg voorzichtig zijn met medicijnen. Dat vind ik dus een nadeel, dat ik dat aan de arts moet vertellen, in plaats van andersom.”

Een 19-jarige jongere met een aangeboren hartafwijking en diabetes vertelt:

“Ik denk dat de zorg in principe hetzelfde is. Alleen de regeltjes zijn anders. Ze vertellen het je wel, maar in de praktijk is het toch anders en ervaar je het ook anders. Dan pas gebeurt het. Als het je verteld wordt, zit je er goed en gezond bij. Dan denk je: oké, ik zie wel, het zal wel meevallen. In de praktijk is het heel anders, is mijn ervaring… Ik geef dat ook aan anderen mee die naar het ziekenhuis moeten: blijf altijd met je koppie erbij, want het gaat om jou en laat niet met je sollen. Laat niet iets gebeuren wat je niet wilt en laat alles vooral duidelijk uitleggen. Ook dat is heel belangrijk, vind ik. Natuurlijk gaat het om jouw gezondheid. Wat ze doen, is meestal goed, maar je moet er wel bij blijven. Zeker in het volwassenenziekenhuis moet jij de beslissing nemen en niet de arts. Als je ziek bent kun je alleen niet altijd de beslissing nemen. Maar als het kan, houd ik in dat geval mijn hoofd er wel bij. Dan zeg ik ook wel wat ik wil. Dan gebeurt het ook wel zoals ik wil.”