Een jongere van het peerbuddy-project vertelt:

“Ik had geen idee van de transitie totdat ik over het peerbuddy-project las. Door te lezen over de gevaren de transitie had ik door dat ik hier iets mee moest. Het is belangrijk om jongeren te informeren over de transitie en de gevaren en dat de peerbuddy hier mogelijk mee kan helpen.”

Als je al vanaf jongs af aan een chronische aandoening hebt, ben je tot je 16e of 18e jaar bij een kinderarts. Die ken je vaak al je hele leven. Daarna ga je over naar de specialist. Goodbye kinderarts en hello specialist, de transitie, kan een moeilijke overgang zijn.

Uit interviews met jongeren (met o.a. astma en epilepsie) blijkt dat de overgang naar de volwassenenzorg onverwacht kan verlopen. ‘Toen ik 18 werd, moest ik ineens weg bij de kinderarts’ zegt een jongere met epilepsie. Bij de kinderarts speelt de ouder vaak nog een actieve rol in het consult en zeker als de aandoening op jonge leeftijd is geopenbaard. ‘De kinderarts sprak vooral tegen m’n moeder. Ik had zo iets van hallo, ik ben er ook hoor!’ zegt een jongere met astma.

Het belangrijkste is dat jongeren zelf de regie leren te nemen over de zorg rondom hun chronische aandoening. Om te zorgen dat je je niet in het diepe gegooid voelt en de transitie naar de volwassenenzorg soepel te laten verlopen, worden in dit project peer-buddy’s ingezet. Is dat misschien ook iets voor jou?